Nieuw gevoel

Ik heb een nieuw gevoel ontdekt in New York. Een soort relaxedheid in de jachtigheid van de stad. Er gebeurt zo veel: zoveel mensen lopen allemaal een andere kant op, voeren allemaal een ander gesprek, eten, praten en kijken op hun eigen manier en op hun eigen moment. En dat allemaal tegelijk. In dat krioelende web van meervoudig doelgerichte actie kun je gewoon gaan zitten of blijven staan, en er naar kijken of het aanhoren.


Ik merk dat ik het prettig vind dat niemand op me let, me gewoon laat zijn, omdat iedereen in dezelfde publieke ruimte met zijn eigen dingen bezig is. Je zou het als een vorm van onverschilligheid kunnen waarnemen, maar het is ook een vorm van tolerantie. Het past bij mijn manier van leven: ergens midden in staan, ergens onderdeel van zijn, maar daar niet meteen iets mee hoeven. Gewoon op jezelf kunnen zijn, maar toch iets meemaken. Never a dull moment here.

Ik registreerde dat gevoel voor het eerst toen ik op een bankje in Central Park zat uit te rusten, een paar dagen geleden. Mijn rechterbeen moet ik af en toe wat respijt geven. Ik kan niet al te lang achter elkaar doorlopen. Ik zat daar in de lentezon te kijken naar de mensen die langsliepen en langsfietsten. In de verte speelde iemand trompet. Ives leek het wel, of misschien was het wel Quiet City van Copland. Of misschien maakte ik dat er gewoon maar van omdat ik dat graag wilde.

Ik registreerde dat gevoel opnieuw vandaag, zowel in de serene stilte van de binnentuin in het Frick Museum als in Harlem, toen ik een koffietentje binnenliep waar ze Ella Fitzgerald draaiden. Het was hetzelfde gevoel als in Central Park en het laat zich het best omschrijven als een zekerheid dat je hier nog uren kunt blijven zitten zonder dat het uitmaakt. In het koffietentje heb ik inderdaad een paar uur de krant zitten lezen, zonder dat iemand acht sloeg op me ondanks het feit dat ik de hele middag de enige witte was. In de serene binnentuin werd het op gegeven moment te druk en toen ben ik weer Fricks meesterwerken gaan bekijken.