Barbara in New York

Ik heb een nieuw gevoel ontdekt in New York. Een soort relaxedheid in de jachtigheid van de stad. Er gebeurt zo veel: zoveel mensen lopen allemaal een andere kant op, voeren allemaal een ander gesprek, eten, praten en kijken op hun eigen manier en op hun eigen moment. En dat allemaal tegelijk. In dat krioelende web van meervoudig doelgerichte actie kun je gewoon gaan zitten of blijven staan, en er naar kijken of het aanhoren. Ik merk dat ik het prettig vind dat niemand op me let, me gewoon laat zijn, omdat iedereen in dezelfde publieke ruimte met zijn eigen dingen bezig is. Je zou het als een vorm van onverschilligheid kunnen waarnemen, maar het is ook een vorm van tolerantie. Het past bij mijn manier van leven: ergens midden in staan, ergens onderdeel van zijn, maar daar niet meteen iets mee hoeven. Gewoon op jezelf kunnen zijn, maar toch iets meemaken. Never a dull moment here. Ik registreerde dat gevoel voor het eerst toen ik op een bankje in Central Park zat uit te rusten, ee

In New York loop je veel, en je loopt altijd meer dan verwacht. Dan blijkt een metrostation dicht te zijn wegens werkzaamheden (die moeten toch eens gebeuren - het gaat hier 24/7 door). Of je bent net de verkeerde kant op gelopen omdat je je door het roosterpatroon van de straten 180 graden hebt laten misleiden. Of je moet overstappen op een andere metrolijn en dan 5 trappen op en af. Mijn rechterbeen protesteert en mijn voeten ook, maar ik wil toch het één en ander zien en fietsen kan op sommige plekken wel, maar is echt geen manier om je van A naar B te bewegen. Dus ik loop gewoon door. Zo liep ik vanmiddag langs Central Park naar Harlem. Metrostation gemist, volgende metrostation dicht, bij de derde was ik al in Harlem en plofte ik in het station op een bankje om nog een paar haltes verder te treinen. Wonderbaarlijk dat deze wijk naar het meest kakineuze stadje in Nederland vernoemd is. De sfeer was meteen al anders dan in het gestroomlijnde, overgedisciplineerde Financial Di

Van je sokken geblazen worden door Michael Jackson, Holbein, Senegalese koningsgewaden, Rembrandt, Vermeer, en Titiaan. En dat allemaal op één dag. Ik ken tot nog toe maar één stad waar dat kan. Doorgaans vind ik musea maar saai. Mooie plaatjes. Kan ik die niet ook op het internet bekijken? Dat komt ook door mijn pijnlijke benen. Kunst bekijken van achter je computer is dan comfortabeler dan achter hordes mensen aan door een zaal sjokken. Maar het Frick Museum heeft me van gedachten doen veranderen, en het heeft voor mij het door muziekwetenschappers tegenwoordig vaak verfoeide begrip "meesterwerk" ook nog wat voordeel van de twijfel gegeven. Bij beeldende kunst werkt het misschien toch anders dan bij muziek. Fricks collectie - zoéén die alleen grootindustriëlen en bankiers in de VS, zoals J.P. Morgan en Rockefeller, aan kunnen leggen - bestaat bijna helemaal uit "meesterwerken".  Henry Clay Frick was een self-made man, steenkolenmagnaat, notoire stakingsbr

Jersey City is een doodse stad, althans, het gedeelte waar ik verblijf. De straten zijn altijd verlaten, of het nu weekend is of maandagmorgen in de spits. Er zijn enkele middle-of-the-road eetcafé's, waar je op een aantal flatscreens honkbal kunt kijken en een hamburger kunt eten. De mensen wonen in hun torenflats en proppen zich elke morgen tussen 07.00 en 09.00 uur in de PATH (Port Authority Trans Hudson) Subway om zich naar hun werk in Manhattan te spoeden. In tegenstelling tot de straten zijn de treinen soms zo vol dat je hem voorbij moet laten gaan en op de volgende moet wachten, in de hoop dat die leger is. 's Middags tussen 17.00 en 19.00 herhaalt dat ritueel zich in omgekeerde richting. De tegemoetkomende treinen zijn zonder uitzondering leeg. Het forensen heb ik de afgelopen dagen al participerend geobserveerd (mijn vak, immerssss), want ik moest gewoon netjes elke dag om 09.00 uur op het Graduate Center van CUNY in Midtown zijn. Tegenover het Empire State Build

Een verblijf van 10 dagen vind ik eigenlijk te kort om over te bloggen (ik ben hier voor een conferentie ), maar ik heb de afgelopen dagen zoveel nieuwe ervaringen ondergaan – als zelfverklaard ervaren reiziger – dat ik het toch graag wil delen. Dat delen heb ik de afgelopen dagen in overvloed gedaan – met collega’s en vrienden (het is verbazingwekkend hoeveel mensen ik blijk te kennen in een stad waar ik nog nooit geweest ben…). En dat geeft me het gevoel dat het blogmateriaal is: nieuw, anders, voer voor ontdekkingen – jahoor het koloniaaltje komt weer bovendrijven. Onherroepelijk. Ik ken Los Angeles , San Francisco en New Orleans – allemaal heel eigen. Maar New York raakt me fysieker. Overweldigt me. Ik houd er doorgaans (niet altijd) wel van om overweldigd te worden en ook bij deze overweldiging voel ik een vreemde mengeling van een verlangen me er aan over te geven en een dissociatie – hoor ik hier wel bij? Wil ik hier wel bij horen? En moet ik kiezen tussen het verlangen