Meesterwerken
Van je sokken geblazen worden door Michael Jackson, Holbein, Senegalese koningsgewaden, Rembrandt, Vermeer, en Titiaan. En dat allemaal op één dag. Ik ken tot nog toe maar één stad waar dat kan.
Doorgaans vind ik musea maar saai. Mooie plaatjes. Kan ik die niet ook op het internet bekijken? Dat komt ook door mijn pijnlijke benen. Kunst bekijken van achter je computer is dan comfortabeler dan achter hordes mensen aan door een zaal sjokken.
Maar het Frick Museum heeft me van gedachten doen veranderen, en het heeft voor mij het door muziekwetenschappers tegenwoordig vaak verfoeide begrip "meesterwerk" ook nog wat voordeel van de twijfel gegeven. Bij beeldende kunst werkt het misschien toch anders dan bij muziek.
Fricks collectie - zoéén die alleen grootindustriëlen en bankiers in de VS, zoals J.P. Morgan en Rockefeller, aan kunnen leggen - bestaat bijna helemaal uit "meesterwerken". Henry Clay Frick was een self-made man, steenkolenmagnaat, notoire stakingsbreker met een liefde en oog voor beeldende kunst. Hij verzamelde wat hij mooi vond. Dat was zijn enige criterium.
Hij bouwde aan het begin van de 20ste eeuw een woonhuis annex museum naast Central Park: een oase van rust in de jachtige stad, speciaal ingericht om schilderijen, beelden en meubelen optimaal (letterlijk) tot hun recht te laten komen.
Het effect mag er wezen. Ik werd (eigenlijk voor het eerst) meegevoerd in die ervaring - iets wat ik doorgaans wel bij muziek, maar niet bij beeldende kunst heb: de betovering van de lichtval, de kleurencombinaties, de streken, de properties van de ruimte waarin ze staan.
Beroemde Rembrandts, Vermeers, en dan was er nog die minder bekende Hobbema die er ook wat van kon. En dan heb ik het nog niet over de landschappen van Turner en Constable, over Velasquez, Titiaan, Bellini en het wereldberoemde portret van Thomas More door Holbein. De stoppels van More en de plooien van zijn rode mouwen leken net echt en waren toch ook gesublimeerd. Waanzinnig.
Na het Frick Museum had ik lunch met een aantal Braziliaanse collega's van de conferentie in een veganistische supermarktketen nabij Columbia University (alwaar we mooie nieuwe samenwerkingsplannen voor de toekomst gesmeed hebben), en daarna heb ik de middag doorgebracht in Harlem.
De Harlem Market, waarover later meer, was een hoogtepunt. En voor ik weer naar het steriele Jersey City afreisde, ging ik nog even eten bij de onvolprezen Amy Ruth's. Aan formica tafeltjes met zwarte helden aan de muur kun je daar fantastische gefrituurde kip met wafels eten, weggespoeld met erg goed lokaal bier.
Doorgaans vind ik musea maar saai. Mooie plaatjes. Kan ik die niet ook op het internet bekijken? Dat komt ook door mijn pijnlijke benen. Kunst bekijken van achter je computer is dan comfortabeler dan achter hordes mensen aan door een zaal sjokken.
Maar het Frick Museum heeft me van gedachten doen veranderen, en het heeft voor mij het door muziekwetenschappers tegenwoordig vaak verfoeide begrip "meesterwerk" ook nog wat voordeel van de twijfel gegeven. Bij beeldende kunst werkt het misschien toch anders dan bij muziek.
Fricks collectie - zoéén die alleen grootindustriëlen en bankiers in de VS, zoals J.P. Morgan en Rockefeller, aan kunnen leggen - bestaat bijna helemaal uit "meesterwerken". Henry Clay Frick was een self-made man, steenkolenmagnaat, notoire stakingsbreker met een liefde en oog voor beeldende kunst. Hij verzamelde wat hij mooi vond. Dat was zijn enige criterium.
Hij bouwde aan het begin van de 20ste eeuw een woonhuis annex museum naast Central Park: een oase van rust in de jachtige stad, speciaal ingericht om schilderijen, beelden en meubelen optimaal (letterlijk) tot hun recht te laten komen.
Het effect mag er wezen. Ik werd (eigenlijk voor het eerst) meegevoerd in die ervaring - iets wat ik doorgaans wel bij muziek, maar niet bij beeldende kunst heb: de betovering van de lichtval, de kleurencombinaties, de streken, de properties van de ruimte waarin ze staan.
Beroemde Rembrandts, Vermeers, en dan was er nog die minder bekende Hobbema die er ook wat van kon. En dan heb ik het nog niet over de landschappen van Turner en Constable, over Velasquez, Titiaan, Bellini en het wereldberoemde portret van Thomas More door Holbein. De stoppels van More en de plooien van zijn rode mouwen leken net echt en waren toch ook gesublimeerd. Waanzinnig.
Na het Frick Museum had ik lunch met een aantal Braziliaanse collega's van de conferentie in een veganistische supermarktketen nabij Columbia University (alwaar we mooie nieuwe samenwerkingsplannen voor de toekomst gesmeed hebben), en daarna heb ik de middag doorgebracht in Harlem.
De Harlem Market, waarover later meer, was een hoogtepunt. En voor ik weer naar het steriele Jersey City afreisde, ging ik nog even eten bij de onvolprezen Amy Ruth's. Aan formica tafeltjes met zwarte helden aan de muur kun je daar fantastische gefrituurde kip met wafels eten, weggespoeld met erg goed lokaal bier.
Hier klonken de meesterwerken van de zwarte helden door de ruimte: Michael Jacksons Beat It, Princes The most Beautiful Girl, meesterwerken die ik pas later in mijn leven als meesterwerken heb leren waarderen...
Reacties
Een reactie posten