Beeld en geluid

Mijn hotelkamer in het quasi (maar niet echt) sjieke hotel in Upper West Side is gelegen aan een nauwe binnenplaats. Geen uitzicht, maar ook geen herrie. De stad hoor je uit de verte: hunking trucks, sirenes, en het lange gehuil van hetzij een vertrekkende trein, hetzij een fabrieksshiftwisseling - daar ben ik nog niet uit.

Ik besloot vanmorgen ruim voor zonsopgang op te zijn, zodat ik wat mooi ochtendlicht kon vangen op mijn foto's en toen ik om 06.15 de straat op stapte snapte ik wat het betekent in een stad te zijn die nooit slaapt. Winkels waren open, bussen reden, mensen haastten zich naar hun werk met een kartonnen beker koffie in hun hand en een telefoongesprek met naasten of kinderen. Dat is in Utrecht overigens ook steeds meer zo om 06.15 uur, maar toch.

Ik nam de metro naar 34th - Penn Station want daar wordt de High Line nog steeds uitgebreid: het voormalig bovengrondse spoorlijntje dat tot voetgangersgebied is omgebouwd. In 2018 was ik er ook, maar toen had ik een oververmoeid rechterbeen, regende het, en moest ik me desondanks door drommen toeristen heenwringen. Ik vond er niet veel aan.

Nu, voor zevenen, was er bijna niemand en ik kon de opkomende zon in ramen, verwarmingsstoompluimen, in de meest futuristische en vooroorlogse architectuur en op het water prachtig aanschouwen. Dat was weer genieten geblazen. Fuck de hormonen.

Ik beloonde mezelf met American Pancakes en blueberries voor ontbijt, en na afloop had ik het gevoel 20 muffins opgegeten te hebben. Dus ik huurde een fiets bij Central Park en fietste om 10.00 uur het park in: lekker scheuren op de brede boulevards en soms stiekem op de kleinere paadjes in de sneeuw. Fuck de hormonen. Het was koud en helder en knisperig en de stad zoemde op de achtergrond. Maar de vogeltjes die bladeren omwoelden en de eekhoorns die mekaar achterna zaten waren luider.

Ik vind het grappig om te zien hoe Amerikaanse ideeën van schoonheid altijd die pretentie van Europeesheid hebben, maar als Europeaan zie je meteen dat het niet Europees is - alleen Europezerig: standbeelden van lijdende dichtertjes, waterpartijtjes, paardenkoetsjes, stadskasteeltjes. Waarom zou New York - op elke straathoek geadverteerd als The Greatest City on Earth - eigenlijk nog steeds willen proberen om Wenen te zijn?

Misschien zijn het de beelden meer dan de geluiden die die pretentie hooghouden. En ik merk hoe mijn fotografeergedrag dat bevestigt. Het is zo makkelijk gedaan: klik - weer een mooie lichtval, een ritme in de vlakverdeling, een kleurenpalet. Hoe zit dat de geluiden van deze stad, die ik met de huidige technologie net zo makkelijk op kan nemen en in dit blog kan verwerken?

Juist omdat ze tijdsgebondener zijn dan de snapshot van een blik is het misschien moeilijker ze te vangen en daarmee te beheersen, hetgeen geluid ook onontkoombaarder en invasiever maakt dan beeld. Voor mij althans. Dus ik overlaad jullie maar weer met beelden, nog even niet met geluiden.