Barbara in New York

Ik zit in een diner aan Broadway waar alles van plastic is, en waar ze divertimenti van Mozart draaien, en af en toe een deel uit het vioolconcert van Beethoven. Naast me bediscussiëren mensen de aankomende presidentsverkiezingen. Ik heb twee uiterst intensieve en succesvolle dagen achter de rug: gisterenmiddag een lezing gegeven aan Columbia University over een geluidsarchievenproject waarvan ik deel uitmaak, en vanmorgen de promotie van een promovendus aan diezelfde universiteit waarbij ik mocht opponeren als de ingevlogen expert over een onderwerp waar ik weinig van weet: Javaanse gamelan in Suriname . Althans, dat denk ik zelf dan. Het visitekaartje dat ik wilde afgeven is afgegeven ondanks de mentale en lichamelijke hormonenmalaise . Er waren tientallen collega’s en PhD-kandidaten komen opdraven die aan mijn lippen gehangen hebben. Ik heb ze echt van hun sokken geblazen geloof ik. Ze bleven maar zeggen hoe goed ze het vonden, terwijl ze ook betrokken en relevante vrage

Mijn hotelkamer in het quasi (maar niet echt) sjieke hotel in Upper West Side is gelegen aan een nauwe binnenplaats. Geen uitzicht, maar ook geen herrie. De stad hoor je uit de verte: hunking trucks, sirenes, en het lange gehuil van hetzij een vertrekkende trein, hetzij een fabrieksshiftwisseling - daar ben ik nog niet uit. Ik besloot vanmorgen ruim voor zonsopgang op te zijn, zodat ik wat mooi ochtendlicht kon vangen op mijn foto's en toen ik om 06.15 de straat op stapte snapte ik wat het betekent in een stad te zijn die nooit slaapt. Winkels waren open, bussen reden, mensen haastten zich naar hun werk met een kartonnen beker koffie in hun hand en een telefoongesprek met naasten of kinderen. Dat is in Utrecht overigens ook steeds meer zo om 06.15 uur, maar toch. Ik nam de metro naar 34th - Penn Station want daar wordt de High Line nog steeds uitgebreid: het voormalig bovengrondse spoorlijntje dat tot voetgangersgebied is omgebouwd. In 2018 was ik er ook, maar toen had ik een

Na een hele hoop mooie omzwervingen vanochtend - vrijwel geheel te voet - vond ik een bijzonder quaint Italiaans eethuis in Nolita (North of Little Italy). Van buiten is het niet om aan te zien en binnen bladdert de verf van de muren, maar mij was verteld dat ze de beste pittige Penne All'Arrabiata voorzetten. En dat was ook zo. Er was helemaal geen muziek bij Emilio Ballato, en dus werden er zachte conversaties gevoerd, hetgeen me voor zowel Amerikanen als Italianen vreemd voorkwam. Weer wat culturele generalisaties de prullenbak in. Er zaten vrijwel alleen maar mannen te lunchen; ik kreeg een tafeltje achterin de hoek en zo kon ik het hele restaurant in één oogopslag overzien. Fijn vind ik dat altijd. Ik had een kort en aangenaam gesprek met David, een zakenman die in de andere hoek zat en zijn tijd verdeelt tussen New York en Florida. Zoals iedereen hier vroeg hij wat ik kwam doen, en toen ik hem had verteld dat ik aan Columbia University een aantal klussen heb t