Doorstappen

Ik zit in een diner aan Broadway waar alles van plastic is, en waar ze divertimenti van Mozart draaien, en af en toe een deel uit het vioolconcert van Beethoven. Naast me bediscussiëren mensen de aankomende presidentsverkiezingen.

Ik heb twee uiterst intensieve en succesvolle dagen achter de rug: gisterenmiddag een lezing gegeven aan Columbia University over een geluidsarchievenproject waarvan ik deel uitmaak, en vanmorgen de promotie van een promovendus aan diezelfde universiteit waarbij ik mocht opponeren als de ingevlogen expert over een onderwerp waar ik weinig van weet: Javaanse gamelan in Suriname. Althans, dat denk ik zelf dan.

Het visitekaartje dat ik wilde afgeven is afgegeven ondanks de mentale en lichamelijke hormonenmalaise. Er waren tientallen collega’s en PhD-kandidaten komen opdraven die aan mijn lippen gehangen hebben. Ik heb ze echt van hun sokken geblazen geloof ik. Ze bleven maar zeggen hoe goed ze het vonden, terwijl ze ook betrokken en relevante vragen stelden die me zelf verder brachten in mijn denken. Hetgeen me het vertrouwen gaf dat het niet alleen maar Amerikaanse everything-is-aaaaaawesome-feedback was. Het was echt een productieve uitwisseling van ideeën.

Ik werd als een gast onthaald: lunch met de hoogleraar wier werk ik veel gelezen heb en dat erg belangrijk is voor mijn eigen onderzoek. Maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet, dus dat was leuk. We gaan in april samen een panel volpraten tijdens een etnomusicologische conferentie in Engeland, en dan samen een bundel publiceren. En na mijn lezing werd ik mee uit eten genomen door de hele crowd. Iets waar ik buitengewoon goed in getrained ben: bier drinken en vriendjes maken. En ik mocht natuurlijk weer eten.

Dat sociale aspect maakte het opponeren ook makkelijker. Een echt examen. Achter gesloten deuren, net als mijn eigen promotie in Oxford. Maar het was een supergoede dissertatie, vond iedereen. Dus dat werd ook een inhoudelijke discussie, in plaats van een ondervraging. Erg leuk.

En nu heb ik weer even genoeg mensen gezien voor vandaag. Ik realiseerde me gistermiddag pas dat ik 3 dagen lang helemaal in mijn eigen wereldje heb geleefd, niemand gesproken, behalve obers en hotelpersoneel, en zo nu en dan wat berichtjes in de app. Alle observaties en ervaringen blijven dus alleen maar in mijn eigen hoofd rondhangen en rondcirkelen, met sommige aspecten in eenrichtingsverkeer dat blog op. Dan leef ik toch eigenlijk echt alleen in mijn egocentrische zelf.  Dus het is wel gezond: af en toe een beetje socialiseren.

Maar nu geniet ik weer van het alleen zijn in deze stad. Na de promotie was er lunch (wéér eten) en toen besloot ik niet meteen de metro naar mijn hotel te nemen maar digestief te wandelen naar het volgende metrostation. Maar het lopen beviel me zo goed dat ik de hele weg naar huis gelopen ben van de 110de straat naar de 79ste. Dat is wat je noemt een blokje om. En toen begon het te schemeren en was alles zo levendig op straat dat ik maar bleef lopen tot de 72ste waar Amsterdam Avenue en Broadway elkaar kruisen. En waar de bus naar Harlem (“via Amsterdam”) stopt.

Lopend langs zulke straten is reizen in omgekeerde bewegingssnelheid. Je bent gewoon waar je bent en het leven trekt langs je heen: waanzinnige gebouwen, buskers, kiosken, etensgeuren, Joodse pijpekrullen en Bob-Marleykapsels, etalages van Vuitton, tweedehands rommelwinkels, kebabtenten en kleermakers naast elkaar, 20 verschillende talen op een paar vierkante meter. Een jongen laat zijn hond uit op zijn skateboard, met een eigen skateboardje voor het hondje achter hem aan, midden op Amsterdam Ave, tussen de auto's door. Dames lopen op de brede stoepen met absurd hoge naaldhakken. Ik kijk met fascinatie hoe ze zich staande houden. Er is zoveel in je op te nemen dat je (te) lang op jezelf kan zijn. Ik, in elk geval. Ik heb eigenlijk niets anders nodig dan gewoon te blijven lopen en het licht te zien veranderen. Maar ik word er toch een beetje raar van.

Ik merk dat mijn benen sterker zijn dan in 2018, de vorige keer dat ik hier was. Toen was ik 18 maanden postoperatief en ik dacht dat ik geheel hersteld was. Dat was ik ook. Maar nu ben ik nog sterker, zelfs al voel ik me lichamelijk verder niet optimaal. Doorgaans stop ik met lopen als mijn benen moe worden en mijn voeten pijn gaan doen. Maar dat gebeurt nu alsmaar niet. Dus ik loop en loop en loop maar door. Wat een vrijheid. De lethargische hormonenklem van de pil is minder beperkend dan mijn krakkemikkige benen van voor de operatie. Zoveel is zeker.